“Squasi nient”

 




Ma che cosa siamo, dunque, al di là del nostro crederci qualcosa?
“Sèm poca roba”.

***

 

Sèm poca roba, Diu, sèm squasi nient,
forsi memoria sèm, un buff de l’aria,
umbría di òmm che passa, i noster gent,
forsi ‘l record d’una quaj vita spersa,
un tron che de luntan el ghe reciàma,
la furma che sarà d’un’altra gent…
Ma cume fèm pietâ, quanta cicoria,
e quanta vita se porta el vent!
Andèm sensa savè, cantand i gloria,
e a nüm de quèl che serum resta nient.

***

Siamo poca roba, Dio, siamo quasi niente,
forse memoria siamo, un soffio d’aria,
ombra degli uomini che passano, i nostri parenti,
forse il ricordo d’una qualche vita perduta,
un tuono che da lontano ci richiama,
la forma che sarà di altra progenie…
Ma come facciamo pietà, quanto dolore,
e quanta vita se la porta il vento!
Andiamo senza sapere, cantando gli inni,
e a noi di ciò che eravamo non è rimasto niente.

 

Franco Loi (Genova, 1930- 2021), da Liber, Garzanti, 1988, e in Dopo la lirica. Poeti italiani 1960-2000, Einaudi, 2005, pp.224-225

°ascoltando René Aubry – Signeshttps://www.youtube.com/watch?v=eXTkOpa09lg

Commenti

Post più popolari